Zasiłek chorobowy dla kierowcy zatrudnionego w transporcie międzynarodowym

Pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy w transporcie międzynarodowym otrzymuje m.in. ryczałty za nadgodziny i pracę w porze nocnej oraz zryczałtowane wyrównanie wynagrodzenia za pracę na terytorium Francji. Składniki te są pomniejszane o 1/30 za każdy dzień choroby. W jaki sposób wliczyć je do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego?

Generalnie podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Przez wynagrodzenie należy przy tym rozumieć przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe (art. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej).

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe (także wypadkowe) pracownika stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, z zastrzeżeniem niemającym znaczenia dla omawianej kwestii. Zatem jako przychód pracownika - w kontekście ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego - należy przyjąć przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracownika u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W efekcie do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się, co do zasady, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody i inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o pdof).

Ważne: Do podstawy wymiaru zasiłków nie wlicza się jedynie takich składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresach choroby (art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej).

Ryczałty za nadgodziny i za pracę w nocy oraz kwoty wypłacane kierowcy tytułem wyrównania jego wynagrodzenia do minimalnej płacy obowiązującej w państwie członkowskim UE, na obszarze którego realizuje on przewóz, jako przychód ze stosunku pracy są wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Z pytania Czytelnika wynika, że ulegają one zmniejszeniu o 1/30 za każdy dzień choroby. W efekcie wchodzą do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Ponieważ ulegają one proporcjonalnemu zmniejszeniu za okresy pobierania zasiłku chorobowego, należy przyjąć je w kwocie uzupełnionej.

Przykład

Kierowca jest zatrudniony w transporcie międzynarodowym. Na jego wynagrodzenie składa się płaca zasadnicza - 2.000 zł, ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych - 150 zł, ryczałt za pracę w porze nocnej - 50 zł. Wymienione dodatki są pomniejszane o 1/30 za każdy dzień niezdolności do pracy spowodowanej chorobą potwierdzoną zwolnieniem lekarskim (a więc w sposób proporcjonalny). Ponadto co miesiąc otrzymuje on wyrównanie do płacy minimalnej obowiązującej na terenie innych krajów UE, a także dopłaty do ryczałtów w zmiennej wysokości wynikające z rozliczenia czasu pracy kierowcy.

Do podstawy wymiaru świadczeń chorobowych należy przyjąć wszystkie uzyskiwane przez pracownika składniki wynagrodzenia. Jeśli uwzględniono w niej wynagrodzenie za miesiąc, w którym pracownik był nieobecny w pracy z przyczyn usprawiedliwionych, to podlega ono uzupełnieniu, o ile pracownik przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego uzupełnia się wszystkie jego składniki, które zostały proporcjonalnie zmniejszone za okres absencji (w tym również kwoty określone w formie ryczałtu).

Natomiast kwoty dopłat do ryczałtów i wyrównania wynagrodzenia do minimalnych stawek godzinowych obowiązujących w państwach UE wlicza się do podstawy wymiaru w wysokości faktycznie uzyskanej przez pracownika za dany miesiąc, tj. bez uzupełniania.