Podstawa zasiłku po ustaniu zatrudnienia

Pracodawca zatrudnił mnie z dniem 14 sierpnia 2020 r. na umowę o pracę. Mimo że była ona zawarta na okres 3 miesięcy, uległa rozwiązaniu z dniem 28 września 2020 r. Od 2 października 2020 r. jestem niezdolny do pracy. Nie będzie to krótka niezdolność, bo niestety schorzenie jest poważne. Moje wynagrodzenie jako stałe miesięczne było ustalone na minimalnym poziomie. W żadnym miesiącu nie osiągnąłem jednak pełnego wynagrodzenia. Jak ZUS ustali moje chorobowe?

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego w przypadku pracownika zazwyczaj stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeśli nie ma takiej możliwości, wówczas podstawę tę stanowi wymienione wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Gdy natomiast niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy. Stanowi o tym art. 36 ust. 1-2 oraz art. 37 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870), zwanej ustawą zasiłkową.

Czytelnik stał się niezdolny do pracy w miesiącu następującym po miesiącu, w którym ustało zatrudnienie, a ponadto żaden z miesięcy, w których był zatrudniony, nie jest pełnym miesiącem kalendarzowym zatrudnienia. ZUS ustalając prawo do zasiłku chorobowego, za podstawę jego wymiaru przyjmie wynagrodzenie wypłacone Czytelnikowi za pierwszy i drugi miesiąc zatrudnienia, ale po odpowiednim jego uzupełnieniu. Takie stanowisko w zakresie ustalania podstawy ZUS prezentuje w komentarzu do ustawy zasiłkowej, dostępnym na stronie www.zus.pl. Skoro wynagrodzenie Czytelnika określone było w umowie o pracę w stałej miesięcznej wysokości, to takie wynagrodzenie, na zasadach przewidzianych w art. 3 pkt 3 (patrz ramka) oraz art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy zasiłkowej, będzie przyjęte do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku (przykład). Przy czym zasiłek będzie przysługiwał Czytelnikowi, jeśli nie zajdzie żadna z okoliczności wymienionych w art. 13 ustawy zasiłkowej.

Wynagrodzenie pracownika przyjmowane do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia chorobowego

Za wynagrodzenie pracownika uważa się jego przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe.

Przykład

Pan Jerzy został zatrudniony z dniem 14 sierpnia 2020 r. na okres 3 miesięcy. Jego wynagrodzenie w umowie o pracę zostało ustalone na poziomie 2.600 zł miesięcznie. Umowa o pracę została rozwiązana na zasadzie porozumienia stron z dniem 28 września 2020 r. W okresie od 2 października do 6 listopada 2020 r. pan Jerzy jest niezdolny do pracy.

ZUS ustali podstawę wymiaru należnego panu Jerzemu zasiłku chorobowego na poziomie 2.243,54 zł, tj. według wyliczeń:

-	(2.600 zł - 2.600 zł × 13,71%) × 2 = 4.487,08 zł,
-	4.487,08 zł : 2 = 2.243,54 zł.

Przysługujący panu Jerzemu zasiłek chorobowy wyniesie:

-	1.794,90 zł - za okres od 2 do 31 października 2020 r. według wyliczeń:
	2.243,54 zł × 80% : 30 = 59,83 zł (stawka dzienna zasiłku), 59,83 zł × 30 dni = 1.794,90 zł,
-	358,98 zł - za okres od 1 do 6 listopada 2020 r., według wyliczeń:
	59,83 zł × 6 dni = 358,98 zł.