Ubezpieczenia i Prawo Pracy nr 19 (445) z dnia 1.10.2017
Świadczenia chorobowe dla pracowników tymczasowych
Czy pracownikom tymczasowym przysługuje wynagrodzenie za czas choroby i zasiłek z ubezpieczenia społecznego? W jaki sposób ustalać podstawę ich wymiaru?
Tryb i zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez agencje pracy tymczasowej zostały określone w ustawie z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 360 z późn. zm.), dalej ustawie. Zgodnie z art. 5 ustawy, w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami ustawy i przepisami odrębnymi do agencji pracy tymczasowej, pracownika tymczasowego i pracodawcy użytkownika stosuje się przepisy prawa pracy dotyczące odpowiednio pracodawcy i pracownika.
W związku z powyższym, pracownik tymczasowy zachowuje prawo do wynagrodzenia za pierwsze 33 (14) dni niezdolności do pracy z powodu choroby w ciągu roku kalendarzowego, wypłacanego ze środków własnych pracodawcy - agencji pracy tymczasowej (art. 92 K.p.). Począwszy od 34. (15.) dnia niezdolności do pracy nabywa prawo do zasiłku chorobowego na zasadach określonych w ustawie zasiłkowej.
Pracownika tymczasowego obowiązuje okres wyczekiwania na prawo do świadczeń chorobowych, który wynosi 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego.
Ważne: Przy ustalaniu okresu wyczekiwania na prawo do świadczeń chorobowych sumuje się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego (nawet kilkudniowe), jeśli przerwa pomiędzy nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana m.in. urlopem wychowawczym lub bezpłatnym. |
Przykład |
Agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracownika tymczasowego na podstawie umów o pracę zawieranych na okresy:
- od 1 do 4 sierpnia 2017 r. (4 dni),
- od 7 do 14 sierpnia 2017 r. (8 dni),
- od 16 do 31 sierpnia 2017 r. (16 dni),
- od 1 do 15 września 2017 r. (15 dni).
Pracownik był niezdolny do pracy od 6 do 11 września 2017 r. Okres wyczekiwania na prawo do zasiłku upłynął 2 września 2017 r., tj. po 30 dniach ubezpieczenia (4 dni + 8 dni + 16 dni + 2 dni czwartej umowy).
Ustalając podstawę wymiaru świadczeń chorobowych przysługujących tej grupie ubezpieczonych, stosuje się ogólne zasady obowiązujące pracowników. Zatem do jej obliczenia przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone odpowiednio za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy lub pełnych kalendarzowych miesięcy ubezpieczenia trwającego krócej niż 12 miesięcy (art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej). Z uwagi na to, że pracownicy tymczasowi wykonują zazwyczaj pracę na podstawie następujących po sobie umów o pracę, wynagrodzenie wypłacone z tytułu tych umów podlega zsumowaniu, o ile między umowami nie było przerwy lub przypadała ona na dni ustawowo wolne od pracy. Nie ma przy tym znaczenia, że umowy wykonywane są na rzecz różnych pracodawców użytkowników. Wynagrodzenie pracownika tymczasowego uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych podlega uzupełnieniu za dni usprawiedliwionej nieobecności w pracy.
Jak wyjaśnił ZUS w ust. 331 komentarza do ustawy zasiłkowej: "(...) Jeśli niezdolność do pracy powstała w pierwszym kalendarzowym miesiącu zatrudnienia, a okres na jaki została zawarta umowa o pracę tymczasową jest krótszy niż miesiąc kalendarzowy (umowa o pracę zaczęła się w trakcie miesiąca albo zaczęła się i skończyła w trakcie miesiąca), to wynagrodzenie pracownika tymczasowego powinno zostać uzupełnione jedynie do okresu, na który została zawarta w tym miesiącu umowa o pracę tymczasową, z tytułu której powstało prawo do zasiłku (...).".
W sytuacji, gdy pracownik tymczasowy został zatrudniony w trakcie miesiąca kalendarzowego, a niezdolność do pracy powstała w miesiącu następnym, podstawę wymiaru świadczenia ustala się przyjmując wynagrodzenie uzyskane w miesiącu, w którym nastąpiła niezdolność do pracy. Podlega ono uzupełnieniu do kwoty, jaką pracownik otrzymałby gdyby przepracował wszystkie dni trwania umowy o pracę tymczasową w tym miesiącu (por. ust. 332 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej).
Stawkę dzienną zasiłku oblicza się dzieląc uzupełnione wynagrodzenie przez 30.
Przykład |
Pracownik tymczasowy był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy od 23 sierpnia do 15 września 2017 r. (pierwsza umowa o pracę z agencją). Posiada on nieprzerwany okres ubezpieczenia chorobowego uprawniający go do świadczeń z FUS. W umowie odpłatność określono w kwotowej stawce godzinowej (25 zł/godz.). Pracownik był niezdolny do pracy z powodu choroby od 11 do 14 września 2017 r.
Do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego pracodawca przyjął uzupełnione wynagrodzenie za wrzesień 2017 r. W miesiącu tym pracownik z obowiązujących go 11 dni przepracował 7 dni. Uzupełnione wynagrodzenie po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika wyniosło 1.898,38 zł, tj. (11 dni x 8 godz. = 88 godz.; 88 godz. x 25 zł = 2.200 zł; 2.200 zł - 301,62 zł = 1.898,38 zł). Za każdy dzień choroby otrzymał świadczenie w kwocie 50,62 zł (1.898,38 zł x 80% : 30).
Jeśli pracownik tymczasowy wykonuje pracę na rzecz różnych pracodawców użytkowników, a zasady wynagradzania z tytułu każdej z tych umów są różne (np. z jednej umowy o pracę przysługuje wynagrodzenie stałe, a z kolejnej wynagrodzenie zmienne), wynagrodzenie z każdej umowy uzupełnia się odrębnie.
Najniższą podstawę wymiaru świadczeń chorobowych podajemy w serwisie www.wskazniki.gofin.pl |
Zwracamy uwagę! Podstawa wymiaru świadczeń chorobowych pracowników tymczasowych z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy wraz ze składnikami, do których pracownik zachowuje prawo w okresie ich pobierania nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu 13,71% tego wynagrodzenia. Przy zatrudnieniu w niepełnym wymiarze czasu pracy kwota najniższej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych ulega obniżeniu proporcjonalnie do tego wymiaru. W razie gdy umowa trwa krócej niż miesiąc kalendarzowy, kwotę tę ustala się odpowiednio do okresu trwania umowy w danym miesiącu. Można ją obliczyć według wzoru:
MPW = KM : LD x LDU
gdzie:
MPW | - | minimalna podstawa wymiaru zasiłku, |
KM | - | kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszona o składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika (13,71%), |
LD | - | liczba dni roboczych w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, |
LDU | - | liczba dni roboczych trwania umowy (umów), z tytułu której powstało prawo do zasiłku. |
Przykład |
Pracownik tymczasowy miał podpisaną umowę o pracę na okres od 4 do 20 września 2017 r. (13 dni roboczych). We wrześniu 2017 r. w zakładzie pracy obowiązywało 21 dni roboczych.
Minimalna podstawa wymiaru świadczeń chorobowych dla tego pracownika wynosi 1.068,35 zł, zgodnie z wyliczeniem: 1.725,80 zł : 21 dni x 13 dni = 1.068,35 zł.
www.ZasilekChorobowy.pl:
Więcej na stronie www.Zasilki.pl - sprawdź! | ||
www.Zasilki.pl » |
Serwis Głównego Księgowego
Gazeta Podatkowa
Terminarz
Kalkulatory
Narzędzia księgowego i kadrowego
Przepisy prawne
Ustawy, rozporządzenia - teksty ujednolicone
|